عمل کراس لینکینگ برای توقف پیشرفت قوز قرنیه، تحت بی حسی موضعی و با استفاده از قطره بی حس کننده انجام می شود. در اتاق عمل و تحت شرایط استریل، با وسیله مخصوصی پلک های بیمار باز نگه داشته می شوند.
پس از برداشتن لایه سلول های سطحی قرنیه (اپی تلیوم)، به مدت سی دقیقه (هر 3 دقیقه یک بار) قطره مخصوصی در چشم ریخته می شود و طی  سی دقیقه بعدی در حالی که هر 5 دقیقه یک بار قطره در چشم چکانده می شود، جراح، اشعه اولتراویوله (ماوراء بنفش) را به قرنیه می تاباند (در روش های جدیدتر شدت تابش اشعه بیشتر شده و مدت زمان تابش به ۵ تا ۱۰ دقیقه کاهش یافته است). این اقدام باعث افزایش پیوندهای متقاطع بین رشته های کلاژن قرنیه و در نتیجه افزایش استحکام قرنیه خواهد شد.
در پایان عمل، جراح لنز تماسی پانسمانی را بر روی سطح قرنیه گذاشته و بیمار با چشم باز از تخت پایین می آید.
پس از تجویز و دریافت دستور مصرف قطره های آنتی بیوتیک، ضد التهاب، ضد درد و اشک مصنوعی، بیمار مرخص می شود.

* میزان بهبودی بیمار
مطالعات نشان داده عمل کراس لینکینگ باعث کند شدن و یا توقف روند قوز قرنیه می شود؛ حتی در مواردی باعث معکوس شدن روند بیماری هم شده است.
بطور معمول بعد از عمل کراس لینکینگ استفاده از لنز هم ضروری خواهد بود. همچنین بر اساس مطالعاتی که در اروپا انجام شده، این عمل موثر و ایمن بوده و طی چند سالی که از انجام آن می گذرد، نیاز به تکرار نداشته است؛ البته در مورد نیاز به عمل مجدد می بایست مطالعات بیشتری انجام شود.
 
* سایر روش های درمانی
در مراحل اولیه بیماری قوزقرنیه که بیمار با نزدیک بینی و یا آستیگماتیسم منظم مواجه است استفاده از عینک یا لنزهای تماسی نرم کمک کننده هستند اما با پیشرفت بیماری و بروز آستیگمات نامنظم، این دو روش هم دید مناسبی برای بیمار فراهم نمی آورند. در این مرحله استفاده از لنزهای تماسی سخت (RGP) ضروری است. این لنزها باعث می شوند سطح نامنظم قرنیه بیمار توسط یک سطح صاف و منظم پوشانده شده، شکست نور به درستی انجام گیرد.
بیمارانی که قادر به تحمل لنزهای سخت نیستند می توانند از لنزهای هیبریدی (ترکیبی از سخت و نرم) استفاده کنند. نمونه ای از این لنزها که با نام تجاری ClearKone شناخته می شود به راحتی در دسترس است و می تواند دید مناسبی را برای بیمار فراهم آورد، ضمن آن که تحمل آن نیز از لنزهای سخت بسیار راحت تر است.
نکته مهم دیگر این که استفاده از رینگ های داخل قرنیه و «میورینگ» برای بیمارانی که قادر به تحمل لنزهای تماسی نیستند تحول بزرگی در مورد درمان این بیماری ایجاد کرد. استفاده از این رینگ ها نه تنها دید بدون عینک و با عینک بیمار را بهتر می کند، که باعث تحمل بهتر لنز و نیز جلوگیری از پیشرفت بیماری می شود.