از حدود سال های 1950 تحقیقات بر روی قرار دادن لنزهای داخل چشمی شروع شد. هدف اولیه این تحقیقات بیماران مبتلا به آب مروارید بودند که پس از خارج کردن عدسی چشم آن ها که کدرشده و ایجاد آب مروارید کرده بود از لنز داخل چشمی به جای عینک های قطور مورد نیاز پس از عمل استفاده می شد. این لنزها از جنس پلاستیک PMMA و یا سیلیکون بودند که با بافت چشم سازگار داشتند.

 امروزه می توان بدون خارج کردن عدسی بیمار این لنزها را در داخل چشم برای اصلاح نزدیک بینی، دوربینی و آستیگماتیسم شدید کار گذاشت. تفاوت این روش با قراردادن لنز داخل چشمی در حین عمل آب مروارید این است که در روش اول لنز یا عدسی طبیعی چشم دست نخورده باقی می ماند و تنها یک لنز اضافی در جلوی آن قرار می گیرد ولی در عمل عادی آب مروارید، عدسی اصلی چشم برداشته و جای آن عدسی مصنوعی قرار داده می شود. به همین دلیل در عمل لنز داخل چشمی فرد قادر به تطابق و مطالعه نزدیک علاوه بر دید دور خواهد بود ولی در عمل دوم قدرت تطابق نخواهد داشت. برای این منظور باید عدسی های دوکانونی تجویز شود.

نکته: این روش در شماره های کم جایگزین مناسبی برای عمل لیزیک یا PRK نمی باشد ولی برای شماره های بالاتر بهتر است مورد توجه قرار گیرد.