پیر چشمی مشکلی است که در طول عمر برای اغلب افراد پیش می آید، چه آنهایی که عینک می زنند و چه آنهایی که عینک نمی زنند. این بیماری معمولا از 40 سالگی شروع می شود. نکته جالب این که افرادی که برای دید دور عینک می زنند پیرچشمی را احساس نمی کنند.
دلیل پیرچشمی از بین رفتن تطابق است؛ با افزایش سن، عدسی یا به عبارت بهتر لنز خدادادی کیفیت و قدرت خود را از دست می دهد و دیگر خاصیت ارتجاعی اولیه را ندارد، بنابراین چشم نمی تواند تطابق لازم را انجام دهد. اوج این اتفاق در 50 تا 60 سالگی روی می دهد و به طور معمول از 40 تا 45 سالگی شروع می شود. افرادی که پیرچشمی در آنها زودتر اتفاق می افتد، بیمارانی هستند که سابقه دوربینی دارند یا کسانی که نزدیک بینی خیلی بالایی داشته اند و عادت کرده اند مطالعه و کارهای چشمی نزدیک را بدون عینک انجام دهند؛ همچنین افرادی که به دیابت یا بعضی بیماری ها مبتلا هستند زودتر از افراد عادی با پیرچشمی روبه رو می شوند.

با ورود تکنولوژی های جدید، چشم پزشکان موفق شدند وسایلی را به کمک لیزر در ضخامت قرنیه قرار دهند تا امکان اصلاح تطابق انجام شود. این فناوری اکنون با نام «وسایل اپتیکی درون کاشت» مشهور است. 
این شیوه برای افرادی با عمر 45 تا 70 سال که برای حذف عینک یا جراحی آب مروارید، عمل لیزر را پشت سر گذاشته اند و تمایلی به عینک زدن ندارند، موثر است. در ایران نیز سال هاست از این روش استفاده می شود؛ هر چند که سابقه جهانی آن قدری بیشتر است و ده ها هزار نفر توانسته اند با استفاده از آن پیرچشمی را کنترل و درمان کنند. 

به عبارت دیگر می توان گفت: وسایل درون کاشت تا پایان عمر، دید فرد را تامین می کند. در حالت عادی این فناوری از آنجایی که شماره اپتیکی ندارد و با استفاده از یک خاصیت فیزیکی عمق میدان دید را افزایش می دهد، درمان مفید و موفقی را عرضه می کند. ولی فرض کنید به هر دلیلی مثل جراحی داخل چشمی، آب سیاه یا تصادف، اپتیک چشم تغییر کند، در این حالت عیب انکساری جدیدی به وجود می آید و موضوع عوض می شود.
برای اطلاع بیشتر از این شیوه درمانی، با چشم پزشک تان مشورت کنید.