به نام خداوند جان و خرد کزین برتر اندیشه برنگذرد

اهل فن در سرتاسر جهان، حکیم ابوالقاسم فردوسی را با شاهنامه‎اش می‎شناسند. اثری گران‎قدر و نادر، دربرگیرنده‎ی نزدیک به ۵۰هزار بیت که به‎عنوان یکی از بزرگ‎ترین و برجسته‎ترین سروده‏های حماسیِ جهان شناخته می‎شود.
این کتاب شگرف نه‎تنها نقشی ماندگار در جهت‎گیری فرهنگ فارسی داشت که بازتاب‎های شکوهمندی در ادبیات جهان ازخود برجای گذاشت؛ آن چنان که شاعران بزرگی مانند گوته، هاینریش هاینه و ویکتور هوگو از آن بهره گرفتند.
شاهکار فردوسی بزرگ، به بسیاری از زبان‎های زنده‎ی دنیا هم ترجمه شده است؛ از عربی و ترکی و هندی و عبری و ارمنی تا فرانسوی و روسی و آلمانی و انگلیسی و اسپانیایی و...
استاد اسلامی ندوشن در نقش فردوسی درزبان فارسی می‎گوید: «در نبود شاهنامه، ادبیات فارسی به سختی می‎توانست رشد یابد و در نبود فردوسی، کسانی چون خیام و مولوی و حافظ نیز نمی‎توانستند اندیشه‎ی خویش را چنین بپرورانند و ببالند.»
یوگنی بِرتِلس، خاورشناس روس نیز گفته است: «مادام که در جهان مفهوم ایران وجود دارد، نام پرافتخار فردوسی هم که تمام عشق سوزان قلب خود را برای وطن خویش وقف کرد، جاوید خواهد ماند. فردوسی شاهنامه را با خون دل نوشت، و به این قیمت، خریدار محبت و احترام ملت ایران شد.»
امید که ما ایرانیان نیز، آن‎چنان که باید، قدر فردوسی و شاهنامه‏ی او را بدانیم و بیش از پیش با این اثر حماسی و نماد زبان فارسی مأنوس شویم.